Het is op de Champions Tour, een Connors-intiatief, een serie toernooien voor oude tennissterren. Daar staan Mac en Connors weer tegenover elkaar in Dallas in 1998. Eind veertig, begin vijftig zijn de tennisgrootheden. Beide staan in de top van de seniorenranking. Er staat voor de zoveelste keer weer veel op het spel. Het is warm, het stadion is gevuld. Mac serveert de bal uit. Hij explodeert en verwijt de scheidsrechter dat hij zich laat intimideren door Connors.
Nu wijst-ie naar Jimmy zelf: ‘You are a fucking cheater! Thats the only way you can win.’ Jimbo subtiel: ‘If you want it that bad, then you can fucking have it. Take the match and stick it up your ass.’ Hij verlaat de baan. Het publiek blijft verbijstert achter. Mac scheldt ondertussen nog een fan uit. Hij gaat Connors achterna om hem te vragen terug te komen. Dit gaat te ver. Jimmy weet dat ze weer zullen gaan spelen, maar laat Mac bungelen. Ze spelen weer. Eerste set naar Mac, hij viert het alsof Wimbledon weer is gewonnen. De tweede is voor Connors. Supertiebreak. Met een snoekduik haalt Jimbo de match binnen. De heren verlaten de baan zonder elkaar de hand te schudden. Connors stelt vast dat er weinig is veranderd in al die jaren. Bovenstaande scene komt uit The Outsider: A Memoir, de autobiografie van Jimmy Connors. MasterTennis zal in een paar afleveringen het boek beschouwen. In dit deel aandacht voor de strijd met, inderdaad, John McEnroe.
Kennismaken met JPM
Connors is de grote man op de tour. In de jaren zeventig staat hij 5 jaar achter elkaar op de eerste plaats van de ranglijst. Zijn topjaar is 1974 (precies 10 jaar voor het McEnroe topjaar), dan wint hij maar liefst 3 slams, in Parijs speelt hij niet vanwege een ban. Eigenlijk lonkte een Grand Slam dat jaar, hij won zelfs van Borg op gravel. Als…Afijn, aan het einde van het decennium reist de ster van de jonge John Patrick McEnroe. Weer een luidruchtige Amerikaan op de tour. Op Wimbledon (’77) staan ze voor het eerst oog in oog in de kleedkamer. Connors pakt het moment strategisch aan. Mac loopt op hem af om zich voor te stellen. Jimmy pakt zijn tas en rackets op en negeert hem volkomen. Kijk, zo doe je dat. Even later staan ze tegenover elkaar op centre court in de halve finale. Jimmy ziet vanzelfsprekend het grote talent aan de andere kant, maar wint in vier sets.
One dimensional
Mac en Jimmy staan in de halve finale van de US Open (’78). Vanzelfsprekend is er ruzie. Mac klaagt over Hawkeye. ‘The machine’s wrong. It was this far out’. Het publiek wordt boos en wil dat er weer wordt gespeeld. De partij wordt hervat en McEnroe weet de partij te winnen in de vijfde set. Jimmy eindigt het jaar achter Mac en Borg, tot zijn grote woede. In 1982 is de situatie volkomen anders. Mac is de nieuwe baas, Borg is inmiddels van het toneel af. Connors wordt door vrijwel iedereen gezien als ‘a one dimensional player’, een verwijt dat hij eigenlijk zijn hele loopbaan krijgt te horen. McEnroe is nooit te beroerd om wat olie op het vuur te gooien en geeft aan dat hij graag Connors in zijn topdagen was tegengekomen. Voor de laatste is het allemaal prima. Hij voelt zich goed en weet dat zijn spel op orde is. Een duidelijk gameplan: diep serveren en veel oplopen. Het werkt: hij wint Wimbledon.
Trashtalking
We springen door naar ’83. De heren staan in de derde set in een ATP halve finale in Mason. Trash talking is aan de orde van de dag, en ze werken op elkaars zenuwen, zoals altijd. Dan zegt een man op de tribune: ‘Come on, Jimmy, you can beat this punk’. Mac: ‘Fuck you. And your girlfriend too.’ Het dreigt uit de hand te lopen, maar het loopt net niet op een matpartij uit…Mac wordt gedwongen zijn excuses aan te bieden. ‘I’d like to apologize to your girlfriend. But fuck you.’ Ach, zo kennen we de heren weer. De rust keert terug, de partij wordt hervat. Connors verliest in drie sets. De spanning tussen de heren verdwijnt eigenlijk nooit in al die jaren. Er is respect voor elkaars talent en Connors merkt op dat spelers als McEnroe het beste uit hem halen. De reden voor de intense strijd? Ze lijken op elkaar, ze zien tennis als een toneel om persoonlijk met tegenstanders af te rekenen, niet als een leuke sportieve strijd. Het is veel meer, het raakt ze in hun ziel. De laatste zin is een quote van Mac. De vraag gaat over de aard van hun relatie: ‘Well, we don’t go out for dinner a lot.’
mastertennis.org 