Aan Borg en McEnroe worden speelfilms gewijd, Lendl moet het doen met een korte Amerikaanse docu. Maar daarin worden toch een paar opmerkelijke dingen gezegd. Z’n eerste overwinning in Parijs is een bekend verhaal, maar dat hij in de jaren tachtig in de VS geen enkel respect kreeg, is toch wel opmerkelijk.
Na zijn overwinning in de US Open van 1986 stond erop de cover van Sport Illustrated: The Champion no one cares about. Het past goed in het frame van de mechanische, gevoelloze robot uit het toenmalige Oostblok. Overigens vormde het voor hem geen enkele belemmering om de US Open drie keer te winnen in de jaren tachtig. Hij woonde op nog geen half uur rijden van NY en voelde zich er thuis. Sindsdien weigerde hij overigens ooit nog het blad te woord te staan – ook wel weer consequent.
Hij won drie keer Parijs en twee keer de Australian Open – dat laatste gebeurde pas toen ze daar van het gras afstapten. Want gras… daar had hij moeite mee. Maar zoals hij zelf aanhaalt in de documentaire, waren zijn grasprestaties eigenlijk best goed voor een defensieve speler. Zeven halve finales en twee finales, in een periode dat er geniale aanvallers tegenover hem stonden: Becker, Edberg en McEnroe. Maar net niet die ene gewenste overwinning!
Ok, tot slot nog een anekdote over het vreemde gevoel voor humor van Lendl. Nadat hij Chang in Tokio van de baan had geveegd, liep hij langs zijn kleedkamer en voegde hem lachend toe: ‘I had your running like a dog today’. Niet veel spelers zullen op dat moment hetzelfde hebben gezegd. Afijn, Lendl was een van de grote tennisspelers, iemand die met zijn trainingsarbeid en fitnessregime de sport definitief heeft veranderd. Daarover mogelijk een andere keer meer. Hij staat morgen op plek 5 in de GOAT 2018.
mastertennis.org 