In onze reeks terugblikken op het afgelopen decennium praten we vandaag met Sem Verbeek. We kennen Sem als klein ventje dat begon met tennissen op onze club in Amsterdam. Momenteel bouwt hij vanuit de VS aan een carrière als proftennisser. Hij is net klaar met een serie van drie Challengers, waarin hij een halve finale en twee finales in het dubbelspel haalde. Inmiddels staat hij 134e op de wereldranglijst voor dubbelaars. De stijgende lijn gaat maar door!
Sem, wat is volgens jou de beste tenniswedstrijd in de afgelopen 10 jaar?
‘Dat is lastig! Als we alles om de wedstrijd heen meerekenen, denk aan timing, rivaliteit tussen de spelers en enthousiasme van het tennispubliek, denk ik dat de Australian Open finale tussen Federer en Nadal van 2017 de beste wedstrijd is. Iedereen had dit affiche van tevoren al afgeschreven, vooral ook door de lange afwezigheid van Roger. Niemand had gedacht dat deze twee legendes nog een Grand Slam finale zouden spelen. Dat we dat nog konden meemaken en dan ook nog zo’n wedstrijd voorgeschoteld krijgen, verdient een heel groot applaus naar hen twee.’
‘Puur en alleen kijkend naar kwaliteit van het tennis, is Novak-Rafa in de AO finale van 2012 de beste wedstrijd voor mij. Het is denk ik nog niet echt doorgedrongen bij iedereen hoe onwaarschijnlijk hoog het niveau was en ook bleef tijdens die finale. Bijna 6 uur lang. De wil van beide spelers om te blijven vechten en om niks weg te geven was zo mooi om te zien; echt een gladiatorenstrijd van opperste kwaliteit.’
Wat was de mooiste/beste comeback in de afgelopen 10 jaar?
‘Dat was voor mij de comeback van Del Potro tijdens de Olympische Spelen van Rio en helemaal de wedstrijd tegen Djokovic in de eerste ronde. Djokovic was door en door favoriet en toch was er hoop voor Juan Martin. Het script lag er en om het dan zo, als een sprookje ongeveer, waar te maken met een kolkend stadion erbij; prachtig. Je kon na afloop ook echt zien hoe ongelooflijk veel emoties er loskwamen bij beide spelers; de een intens verdrietig en ontgoocheld en de ander intens gelukkig na alles wat hij had moeten doorstaan (en helaas nu weer). Een puur kippenvelmoment voor mij als liefhebber en speler, nog steeds.’
Sem, de enkelhandige backhand heeft in het afgelopen decennium een comeback gemaakt. Welke speler die in de afgelopen 10 jaar wereldtop was/is, heeft de beste of mooiste enkelhandige backhand en waarom?
‘Dat kan niet anders dan Federer zijn. Hij slaat ze niet het hardst, zoals Thiem en Wawrinka dat kunnen, maar hij kan er alles mee. De controle die hij heeft is ongekend; hij heeft overal een antwoord op op de dagen dat zijn backhand loopt. Wat het knapst is aan zijn backhand, is dat hij het lef en de motivatie had om (relatief) laat in zijn carrière duidelijk een switch in mentaliteit te omarmen, om van zijn pijnpunt een wapen te maken.’
‘Hoe hij de afgelopen jaren heeft laten zien dat hij wel degelijk consistent zijn backhand kan en durft blijven te slaan en niet te slicen op belangrijke momenten in wedstrijden, is onwijs moedig. Het ziet er, vind ik, ook het makkelijkst uit bij hem; de backhand vloeit meer vergeleken met de andere enkelhandige backhands.’
mastertennis.org 