Nu en dan plaatsen we hier recensies. Over tenniscommentatoren en -boeken en onlangs nog over een documentaire over John McEnroe. Vandaag hebben we het over de biografie van Paul Dogger. Zijn levensverhaal was natuurlijk al grotendeels bekend, maar opgeschreven in een boek is het een juweel van een drama.
Het verhaal over het leven, de opkomst en neergang, van Paul Dogger is openhartig, zelfkritisch en aangrijpend. Daarnaast is het goed geschreven -een ware pageturner. Paul Dogger leerden we in onze eigen tennisjeugd kennen als Paultje, een toptalent dat begin jaren ’80 op nationaal niveau ook in hogere jeugdcategorieën toernooien won. Met vader Fred in een rolstoel altijd aan zijn zijde. Een persoonlijke herinnering aan het duo is een onderlinge wedstrijd tijdens de nationale jeugdkampioenschappen, die Paultje bij een grote achterstand, na enkele tips van zijn vader, toch nog wist om te buigen en won. Paul en Fred Dogger, in die tijd een sympathieke en succesvolle twee-eenheid in het nationale tennis. Eind jaren ’80 lag de tenniswereld aan zijn voeten.
Dogger won de Orange Bowl, het officieuze wereldkampioenschap tennis voor junioren. Als tiener tekende hij een contract met een managementbureau dat hem 100.000 gulden aan gegarandeerde inkomsten per jaar bood. Kledingsponsor Adidas ontwikkelde een eigen kledinglijn voor hem en tot op de dag van vandaag staat Dogger in de top-10 van jongste spelers ooit die een Challenger wonnen. Zijn toekomst leek goudgerand, maar helaas kon Paul Dogger die belofte niet inlossen. Het waren niet eens zozeer de luxe en bijbehorende verwachtingen die hij niet kon dragen. Noch was het zijn flamboyante levensstijl die zijn carrière in de knop brak. Het waren ziektes en blessures die hem bijna het gehele tennisjaar 1989 kostten. Toen hij van die kwalen verlost was en terugkwam, bleken zijn concurrenten hem voorbijgestreefd, met een nieuw, moderner type tennis: hardhitting.
Door zijn blessureperiode had hij niet de gelegenheid gehad om zich dat nieuwe tennis eigen te maken. In feite had hij door alle fysieke ongemakken niet één, maar twee jaar verloren. Dogger had de schade nog kunnen repareren. Immers, daar was hij als 19-jarige nog jong genoeg voor, met meer dan genoeg talent. Maar de motivatie om zich vanuit de krochten van het proftennis opnieuw omhoog te werken, was weg. Hij speelde nog jaren door in de marge van het tennis. Niet meer om de top te bereiken, maar vooral omdat hij geen andere levensbestemming had. Uiteindelijk stopte hij op zijn 23e met proftennis. Plotseling, impulsief. Gevoelig als hij was voor verslavingen, ontaardde het roken van een paar joints uiteindelijk in een langdurige, zware drugsverslaving.
Zijn pogingen om daarmee te stoppen brachten hem naar de Verenigde Staten, waar hij blauwe maandagen coach was van zijn jeugdvriendin Brenda Schulz en coach en minnaar van Jennifer Capriati. Passend bij de tragiek van Paul Dogger is dat zijn samenwerking met Capriati alweer gestopt was toen zij begon aan haar succesvolle comeback op de vrouwentour. Wel kickte hij in die periode af van de drugs. Hij trouwde met een Amerikaanse, met wie hij uiteindelijk terugkeerde naar Amsterdam.
Dat huwelijk liep uit op een scheiding, waarna Dogger nieuw geluk vond bij een jeugdvriendin, die hij kende uit zijn tijd bij tennisclub Popeye Gold Star, waar zijn tenniscarrière ooit begon. Ondertussen was Dogger in de schuldsanering beland, waar hij nog steeds in zit, om op een dag verlost te zijn van alle opgebouwde schulden als gevolg van zijn drugsgebruik. We verklappen de grote lijnen van het verhaal, maar die waren toch al bekend bij de meeste tennisliefhebbers. Het zijn daarnaast de details en de anekdotes die het boek lezenswaardig maken. Net als de zelfkritiek. Van alle ellende die hij heeft meegemaakt, geeft Dogger niemand de schuld, alleen zichzelf.
De biografie van Dogger is van een vergelijkbare openhartigheid en intensiteit als de biografie Open van Andre Agassi. Met als grote verschil dat het (tennis)leven van Agassi een succesverhaal is en dat van Dogger een tragedie. Hopelijk is met zijn terugkeer naar Amsterdam en de relatie met zijn jeugdvriendin de cirkel voor Paul Dogger rond. We gunnen hem rust, regelmaat en geluk.
mastertennis.org 