Wat een dag op de Australian Open! Het begon bij de dames, met het verlies van Serena Williams, gevolgd door de overwinning van Coco Gauff op titelverdedigster Naomi Osaka. De verliezende vrouwen hadden na afloop goeie teksten. Osaka zei dat “je niet wilt verliezen van een 15-jarige. Ik heb nog niet echt de mentaliteit van een kampioene. Ik moet harder gaan werken”. En Williams zei over haar vele onnodige fouten dat ze “veel te oud is om zo te spelen in deze fase van mijn carrière. Ik ga morgen trainen, om zeker te weten dat dit niet meer gebeurt”. Dat is het type zelfkritiek en vechtlust dat we graag van spelers horen na een nederlaag!
Eerder deze week hadden we het over de moeilijke weg van Stefanos Tsitsipas richting de halve finale. We spraken de hoop uit dat jongeren zoals Daniil Medvedev en hij zich stabiele toppers zouden gaan tonen. Maar helaas, Tsitsipas struikelde al meteen over de eerstvolgende horde: Milos Raonic. Liever hadden we Tsitsipas zien winnen. We misgunnen de sympathieke Raonic niets, maar fraai tennis speelt hij niet. En veel hebben we waarschijnlijk niet aan Raonic in de eindfase van een Grand Slam. De kans is reëel dat hij in een van de volgende rondes moet opgeven vanwege een blessure, zichzelf en ons als tennisliefhebbers met een kater achterlatend.
Het slot van deze post gaat over het slot van de dag in Melbourne: de partij tussen Roger Federer en John Millman. Wat een wedstrijd! Alle lof voor Millman, vanwege zijn energieke en onvermoeibare tempotennis. Hij lijkt op Grand Slams tegen Federer zijn beste spel te spelen. Twee keer leek Federer dood en begraven: bij een break achterstand in de vijfde set en later op 4-8 in de matchtiebreak. Hij won toch, na een Houdini-achtige eindsprint van 6 punten op rij. Van de week schreven we dat een Grand Slam ook een fysieke overlevingstocht is. Dat weet Federer als geen ander. In 2017 won hij de Australian Open onder andere via drie vijfsetters. We zijn benieuwd of Federer dat op zijn 38e nog steeds kan.
mastertennis.org 