Roger Federer heeft nog nooit tijdens een wedstrijd opgegeven. Ook vandaag niet. Hij speelde op één been, ging toch door. En hij won.
We leven mee met Tennys Sandgren. Hij had een gouden kans om voor het eerst de halve finale van een Grand Slam te halen. Het leek een kwestie van doorgaan en uitspelen. Maar een vrijwel zekere overwinning eindigde uiteindelijk toch in de waarschijnlijk pijnlijkste nederlaag uit zijn carrière.
Federer wordt bewonderd om de touch en klasse in zijn spel. Alles lijkt zo makkelijk bij hem. Maar een onderschatte kwaliteit is zijn vechtlust. Dit toernooi herinnert ons eraan dat hij die heeft -in overvloed. Over zijn blessure was Federer zoals altijd terughoudend. Hij wil geen tekenen van zwakte tonen. Het was iets aan zijn been, dat blijkbaar met behandeling en (waarschijnlijk) pijnstillers onderdrukt kon worden. Aangevuld met een dosis overlevingsdrang leidde de onderbreking tot de Grote Ontsnapping.
Zijn overwinning was een mirakel. Door niét op te geven hou je kans op een dergelijk wonder. Er kan altijd iets veranderen. Je kunt je beter gaan voelen of je tegenstander gaat zich slechter voelen -aldus Federer. En zo geschiedde.
De jonge spelers op de Tour die jagen op de Grote 3, maar die het nog nét niet hebben, die wedstrijden verliezen waarin ze favoriet waren, die de moed laten zakken als het tegenzit, kunnen nog steeds leren van Federer. Niet door wedstrijden van hem te bekijken waarin hij een tegenstander overklast. Wel door te kijken en te luisteren naar de Roger Federer van vandaag.
mastertennis.org 