Vanmiddag zou de finale worden gespeeld van het Masterstoernooi in Monte Carlo, voor ons een van de mooiste tennisplekjes op de tour. De bloemen langs de fairways van Augusta en de Middellandse Zee op de achtergrond bij de gravelbanen van Monte Carlo, het waren traditioneel de ankerpunten van de (sport)lente. Niks van dat alles. Nu hebben we alleen nog de schatkamer van het verleden. Tijdens het eindeloze ronddolen op Youtube kwamen we uit bij de Monte Carlo-finale Becker en Muster in 1995. De Oostenrijker Muster is een bijzondere figuur die onlangs weer in het nieuws kwam toen hij een paar weken onderdeel was van het team-Thiem als een van de coaches. Het was dus van zeer korte duur. Een duidelijke verklaring is nog altijd niet gegeven voor de breuk. Thiem en Muster, landgenoten die zelfs nog tegen elkaar hebben gespeeld toen Muster, al ruim de 40 gepasseerd, nog dacht dat hij kon terugkeren op de tour. De jonge Thiem versloeg’m overduidelijk in Wenen in het jaar 2011. Muster dwaalde nog een paar weken rond op de tour en moest constateren dat de comeback kansloos was.
Maar deze ietwat vreemde loopbaanstappen leiden ook af van de grote sportman die hij ooit was. En alles kwam bij elkaar in dat ene wonderjaar 1995. Hij won dat jaar 12 toernooien waaronder Monte Carlo en Roland Garros, zijn enige slamtitel. Zijn slagen waren gemaakt voor gravel, de King of Clay won op die ondergrond 11 maal dat jaar. Hij zou in 1995 uiteindelijk 1 finale verliezen op zijn favoriete ondergrond, tegen Alberto Costa in Kitzbühel. Een jaar later werd hij kortstondig de nummer 1 van de wereldranglijst, de Amerikaanse toppers schamperden destijds over deze prestatie – hij kon immers alleen maar presteren op. Ze hadden een punt: hij is de enige nummer 1 die nooit een partij op Wimbledon won.
Zijn fanatisme is legendarisch: vrijwel iedereen heeft de beelden gezien van hersteltrainingen van Muster na zijn zware auto-ongeluk in 1989. Muster zit in een stoel op de tennisbaan en een van zijn benen zit in een soort spalk, volkomen gestrekt. En in die stoel oefent hij zijn gevreesde topspin forehand. Zijn inzet bleek ook weer in Monte Carlo: hij moest in de halve finale tegen Gaudenzi bijna opgeven vanwege 40 graden koorts en belandde nog even in het ziekenhuis diezelfde dag. Vanzelfsprekend was dit voor de tennismachine Muster – in dat fanatisme zien we toch een mooie parallel met Thiem, net zoals de voorkeur voor gravel – geen enkele reden om op te geven. De Duitser en de Oostenrijker ontmoetten elkaar in een partij die uiteindelijk ging over 5 sets. BB kreeg zelfs nog matchpoints. Mooi aan deze partij is dat de aanvaller Becker ook op gravel nog de kans krijgt om regelmatig naar het net te gaan. Met veel succes. En wat nog meer opvalt: hier staan twee persoonlijkheden, een eigenschap die we nu wel eens missen in het hedendaagse toptennis. Mogelijk kijken we met een te romantische bril naar het verleden, het zou zo maar kunnen. Maar deze finale is prachtig! Fijne zondag!
mastertennis.org 