Nederlands succesvolste tenniscoach van het moment bracht Kiki Bertens naar de wereldtop en gaat nu aan de slag met Julia Goerges, nummer 9 op de wereldranglijst in 2018. Raemon Sluiter, net terug uit Berlijn, nam alle tijd om met MasterTennis te sparren over coaching en zijn eigen loopbaan. Een interview dat we graag in zijn (bijna) volledigheid met je delen. En dat doen we over twee posts.
We zagen dat de 42-jarige Tommy Haas een paar partijen won bij een demonstratietoernooi in Berlijn. Wat zegt dat?
RS: ‘Tommy Haas is wel exceptioneel, iemand die nog waanzinnig fit is en ooit nummer twee van de wereld was. Dit zijn demonstratietoernooien waarbij iedereen nog bezig is met voorbereidingen. Het zegt dus niet veel over de rest, maar wel iets over zijn fitheid en kunde. Ik zou het zelf tegen een Zuid-Amerikaanse gravelspeler wel een setje willen proberen op gras, met mijn gebrekkige techniek kom ik er op die ondergrond mogelijk nog wel uit tegen dergelijke spelers. Maar ik ben lang niet zo fit als Haas en op elke andere ondergrond heb ik daar niks meer te zoeken.’
We hoorden je nog even als co-commentator bij tennis. Wat vond je ervan?
RS: ‘Tenniscommentator word ik niet. Thuis op de bank doe ik niks liever dan tennis kijken en commentaar geven, maar in een hokje vind ik het eigenlijk niets. Liever ben ik analyticus. Als tennis net zo groot was geweest als voetbal en je zou finales van Wimbledon van tevoren en na afloop een half uur kunnen analyseren, dan zou me dat hartstikke leuk lijken.’
Terug naar je eigen loopbaan. Welke partij haal je zelf graag terug?
RS: ‘Als ik er een wedstrijd uit moet halen is het mijn Davis Cup-debuut in 2001 tegen Spanje in Nederland. Ik speelde tegen Juan Carlos Ferrero, toen de nummer 13 van de wereld. Daar won ik in 5 sets van en ik stond 2-1 in sets achter. Davis Cup spelen was sowieso al een droom. Veel mooier dan dat wordt het niet en is het ook niet geworden in mijn loopbaan. Ik stond ze goed te raken in de training, maar ik had toen helemaal niet verwacht te spelen, Siemerink trainde toen wat minder in die week, in de ogen van coach Bogtstra. Dus kreeg ik de kans.’
En herinneringen aan andere partijen tegen wereldtoppers?
RS: ‘De leukste was, terugkijkend, mijn wedstrijd tegen Federer in een challenger in Heilbronn. Ik denk 1999, ik stond zelf 250 op de wereldranglijst en moest kwalificaties spelen. Ik moest tegen een wildcardspeler van pakweg 16 uit Zwitserland, Federer dus. Bij het inspelen dacht ik al, die heeft wel lekkere slagen. Vervolgens speelden we dat wedstrijdje. Ik speelde heel behoorlijk die dag en ging er met 6-3 en 6-3 af. Ik zei tegen mijn coach: ‘Ik snap er geen reet van’. Het enige dat mijn coach zei: “We gaan van deze jongen nog wel wat meer horen”. Later heb ik nog een paar keer tegen hem gespeeld en kwam ik nog wel een keer een setje voor, maar dan had ik altijd het gevoel dat hij door kon schakelen.’
Geloofde je er niet in tegen de wereldtoppers?
RS: ‘Ik was me iets te bewust van het idee dat als je achter komt, is het gedaan tegen die spelers. Dat je voelt dat de tegenstander een tandje bij kan en gaat zetten, dat je daar vooral mee bezig bent. Dan ben je dus niet genoeg bezig met wat je zelf moet doen. Dan is ook de kans groter dat je eigen niveau zakt en ben je zo klaar. Maar ja, het gaat ook om het hoge niveau van die topspelers.’
Had je het anders moeten doen in je eigen tennisloopbaan?
RS: ‘Als het gaat om voeding en lichaamsverzorging heb ik wel steken laten vallen. Over het algemeen heb ik wel hard getraind. Maar het was ook een andere tijd. Kiki doet een warming up van 50 minuten, dat was twintig jaar geleden onbestaanbaar. Er waren ook geen social media; dus je kreeg ook veel minder informatie tot je over dat soort zaken van de toppers als Sampras of Agassi.’
Waarom werd je coach?
RS: ‘Ik was altijd analytisch bezig en ik vond het leuk om over tennis te kletsen. Ik keek ook altijd de wedstrijden van collega’s. Ik kan me nog een gesprek herinneren met Peter Wessels na een match tegen Patrick Rafter. Dan vertelde hij dat je daar vanaf de baseline eigenlijk niet zo bang voor hoefde te zijn. Zo deel je ervaringen, ze maakte je elkaar ook wel beter in die generatie.’
Waar liggen je kwaliteiten als coach?
RS: ‘Ik ben me bewust van de persoon waar de communicatie op moet overkomen. Dat je je boodschap goed inkleedt en de persoon er iets mee kan. Ik zoek naar dingen waarmee je iemand kan raken. Als iemand een favoriete voetbalclub heeft, dan zoek ik een voorbeeld van een speler waar ik mijn pupil weer mee kan prikkelen.’
Waar leer je dat?
RS: ‘Ik heb daar aanleg voor, maar het komt vooral door ervaring. En door mezelf vervolgens regelmatig onder de loep te leggen. Was dat de goede toon? Pakte dat goed uit? Daardoor word je steeds beter, denk ik. Ik heb ook een niet zo’n groot ego. Als het een paar keer niet lukt om iemand te bereiken, dan ga ik het weer eens op een andere manier doen. En soms kom je erachter dat je door een niet geplande ruzie toch weer verder komt. Dan stop je dat weer in je rugzakje en kun je dat dus volgende keer bewust inzetten.’
Zijn er coaches die je inspireren?
RS: ‘Voetbalcoach Klopp van Liverpool vind ik momenteel interessant, maar ik heb eigenlijk geen coach die ik als voorbeeld heb. Degene die daar nog het dichtstbij kwam was Rohan Goetzke, lang de coach van Krajicek. Heel prettig was dat hij op een rustige manier kon confronteren. Hij kon met een paar opmerkingen Richard op scherp zetten. Naast alle kennis die hij natuurlijk had van het spelletje.’
En nu op de tour? RS: ‘Ik zie welke spelers en speelsters stappen maken. En bij de dames kan je de coaches natuurlijk volgen op de baan bij hun coaching. Maar daar is niemand bij die echt mijn ogen heeft geopend of waar ik veel van kan leren. Natuurlijk ben ik me ook bewust van de camera op de baan. Op zich interesseert het mij niet wat er over mij wordt geschreven. Maar voor Kiki was dat zeker belangrijk. Als ik niet blij was met haar houding op de baan en dat in niet misverstane bewoordingen zou zeggen, dan staat dat mogelijk een paar uur later online bij het AD of De Telegraaf. Dus dan breng ik dat anders. Toen erin de begintijd bij kleinere toernooien geen camera bij was, kon ik er toch wat steviger in gaan.’
Binnenkort volgt deel 2!
mastertennis.org 