ATP World Tour Championships was de benaming van het eindejaarstoernooi in de jaren negentig. Geen idee waarom die benaming telkens moest wijzigen. Iets met marketing en rechten? The Masters heette het in de jaren zeventig, toen het toernooi begon. Kijk dat is een benaming met kracht en eenvoud. Het format is ook een prettige afwisseling van de reguliere toernooien. De acht beste spelers van het jaar spelen in twee poules tegen elkaar om vervolgens via een halve finale en finale uit te maken wie in de herfst van het jaar de beste is.
Terug naar de jaren negentig. Duitsland is in de ban geraakt van Steffi Graf en Boris Becker. Aangezien het land geen slam van eigen bodem heeft, is het enige alternatief om het eindejaarstoernooi naar Duitsland te halen. In de jaren tachtig werd er gespeeld in New York, in misschien wel de beroemdste indoor-arena ter wereld, de Madison Square Garden. Maar het lukt de Duitsers om het grote toernooi in Duitsland te organiseren. In de grote sporthallen van Hannover en Frankfurt wordt jarenlang de WTC gespeeld. Ook in Duitsland laten ze gelukkig de dubbelspellijnen weg – en pats, daar ligt opeens een kunstzinning lijnenspel. Je vergeet het simpelweg nooit meer.
De snelle indoorbaan (tapijt!) in Frankfurt is gemaakt voor Becker, hier kan hij zijn krachttennis spelen. Kijk naar de backhand langs de lijn in de finale tegen de Amerikaan Jim Courier in de editie van 1992. De Duitser speelt geweldig en dat geldt helemaal voor die doorgeslagen topspin backhand. Wat een feest om weer terug te zien – en hoe de bal wegdraait naar buiten. BB speelt met veel kracht, hij stormt naar voren als het kan – als een commando die de stormbaan afragt. De backhandsmash is geen subtiele polsbeweging, maar echt een smash. Hij kan dat jaar de immense druk van die Heimat aan – en die druk was groot in die jaren – en wint van de toenmalige nummer 1 van de wereld in drie vlotte setjes. De honkballende tennisser oogt die dag zelfs wat gewoontjes tegen de Duitse superster.
mastertennis.org 