Dé wedstrijd bij het ABN AMRO-toernooi tot nu toe was voor ons die tussen Andrey Rublev en Andy Murray. Jong tegen oud en een topspeler tegen de voormalig nummer 1 van de wereld die een comeback probeert te maken. Met een uitkomst waar ze allebei verder mee kunnen.
Meestal weten we van tevoren voor wie we zijn, gevoelsmatig. In dit geval was dat niet zo. Uiteindelijk kozen we voor Murray, want Rublev had geen overwinning nodig om te weten dat hij bezig is aan een opmars. Murray wel. Maar Rublev won.
Allereerst hulde voor Andrey Rublev. Daar waar Daniil Medvedev, Alexander Zverev en Felix AA blijkbaar niet de omschakeling kunnen maken van de Australian Open naar een kleiner toernooi, kan Rublev dat wel. Hij houdt zijn motivatie vast, past zich aan de nieuwe omstandigheden aan en trekt zijn vorm ‘gewoon’ door naar Rotterdam. Wat ons betreft is hij de favoriet voor de toernooiwinst.
Ondanks de nederlaag was er toch ook winst voor Andy Murray. Namelijk perspectief. De recente tennisjaren van Murray zagen er zo uit: In het voorjaar van 2017 kreeg hij serieus last van zijn heup. Na Wimbledon van dat jaar kon hij er niet langer mee blijven tennissen. Hij onderging een operatie, probeerde in 2018 een comeback te maken, raakte weer geblesseerd en kondigde begin 2019 het einde van zijn carrière aan. Maar een volgende operatie bood nieuwe hoop.
Hij maakte weer een comeback, maar werd (zoals iedereen) vervolgens gehinderd door de tennislockdown. Na corona te hebben opgelopen probeert hij nu wéér terug te komen. Sinds zijn versleten heup het definitief begaf tijdens Wimbledon 2017, heeft Murray alleen in de maanden augustus, september en oktober 2019 pijnvrij, serieus en toekomstgericht kunnen tennissen. Tot nu, bijna drie jaar na dat fatale toernooi.
Het was mooi om te zien dat Murray Rublev partij kon bieden. Dat hij bijna gelijkwaardig was aan de Rus. Het was logisch dat hij in de tweede set uiteindelijk fysiek tekortschoot. Maar het was een nederlaag met perspectief. Zo ziet Murray het blijkbaar zelf ook, want hij kondigde later aan de toernooien van Doha en Dubai te gaan spelen om spoedig nog meer wedstrijdhardheid op te bouwen.
Het is prachtig om te zien, bijna ontroerend, hoe een veteraan die al zo veel heeft gewonnen, nog zo strijdvaardig en gemotiveerd is om beter te worden. Voor het publiek doet hij het niet, want dat is er niet en zal er ook in de komende maanden nog niet zijn. Hij doet het voor zichzelf en uit liefde voor het tennis. Schitterend. We hopen dat Andy Murray daarvoor zijn beloning krijgt op Wimbledon -op welke manier dan ook.
mastertennis.org 