Tallon Griekspoor verdient een stevige draai om zijn oren. En die krijgt hij hier van ons.
Griekspoor speelde gisteren in Rotterdam de tweede avondpartij op het centre court, zonder publiek. En daar was meneer niet over te spreken, zo liet hij weten via diverse media (NOS, AD, Telegraaf). Ook tijdens de wedstrijd liet hij zijn ongenoegen al blijken, namelijk op het moment dat hij riep “het is al lang bedtijd”.
Op de website van de NOS zei hij dat “voor mij als Nederlander het thuisvoordeel wordt weggehaald”. Hij voegde eraan toe dat hij in 2023 wellicht alsnog voor de Zuid-Amerikaanse toernooien kiest, in plaats van voor Rotterdam. Griekspoor toont zich met zijn gedrag en kritiek een ondankbare en onprofessionele blaag.
Zowel hijzelf als Botic van de Zandschulp speelden in Ahoy een partij met publiek en een partij zonder publiek. En dat gold en geldt ook voor andere spelers. De toernooiorganisatie moet daarin keuzes maken. Dat betekent dat niet alle spelers altijd tevreden gesteld kunnen worden. Daarnaast heeft de organisatie te dealen met zendgemachtigden uit vele landen in de wereld, die allemaal hun voorkeuren hebben voor en belangen bij de speel- en uitzendtijden van spelers uit de diverse landen.
Griekspoor toont daarvoor geen enkel begrip. En vooral toont hij geen dankbaarheid, voor het feit dat hij voor het ABN AMRO-toernooi (opnieuw) een wild card ontving. Zonder die geste was hij het toernooi niet binnengekomen. En met zijn dreigement gaat hij eraan voorbij dat het in Zuid-Amerika geen uitzondering is dat wedstrijden pas aanvangen na 10 uur ‘s avonds. Dus na zijn bedtijd.
Het meest kwalijk is dat Griekspoor zelfs kritiek heeft op een situatie die zich nooit heeft voorgedaan. Namelijk dat hij bij winst vanavond opnieuw de tweede avondpartij, zonder publiek, had moeten spelen. Maar bij winst zou zijn volgende partij tegen Andrey Rublev ongetwijfeld op een ander moment zijn gepland. Dus kritiek op een beslissing die nooit is genomen: hoe haal je het in je hoofd!?
Behalve ondankbaarheid toont Griekspoor ook aan dat hij nog geen doorgewinterde prof is. Want zo’n prof neemt de omstandigheden zoals ze zijn. Die haalt ook zijn niveau als die omstandigheden een keer niet in zijn straatje passen. De goede prof klaagt niet, maar zet de knop om en presteert. Zo ver is Griekspoor blijkbaar nog niet.
Maar laten we enigszins positief eindigen. We beschouwen de klaagzang van Tallon Griekspoor maar als pubergedrag op weg naar volwassenheid.
mastertennis.org 