Rafael Nadal heeft zich teruggetrokken voor zijn halve finale op Wimbledon. Nick Kyrgios is door naar de finale. Op Twitter lazen we diverse pleidooien om in dergelijke situaties een lucky loser in te zetten, om walkovers te vermijden en toch wedstrijden te kunnen laten spelen.
Voor situaties als deze worden twee opties genoemd. 1) De speler die een walkover zou geven wordt vervangen door de speler die hij in de vorige ronde heeft verslagen en 2) de speler die een walkover zou geven wordt vervangen door de verliezer in de voorgaande ronde met de hoogste ranking.
Bij optie 1) zou Nadal in de halve finale vervangen worden door Taylor Fritz en bij optie 2) door Jannik SInner. Wij zijn daarvan geen voorstander.
Om te beginnen is het de vraag voor welk probleem dit een oplossing zou zijn. Natuurlijk: dat er vandaag niet twee, maar slechts één halve finale wordt gespeeld, is een groot gemis. Maar dit betreft een unicum. Het is de eerste keer in de Open Era dat een halve finale van een major niet wordt gespeeld. En sowieso zijn walkovers zeldzaam. We hebben nagekeken en geconstateerd dat er op Wimbledon in de afgelopen vier edities in totaal slechts drie keer een walkover is gegeven. Er is dus geen sprake van een probleem dat zich regelmatig voordoet en dat om een oplossing schreeuwt.
Daarnaast zou het vreemd zijn dat een speler die in een afvalschema een wedstrijd heeft verloren, toch het toernooi kan winnen. Het mooie van zo’n afvalschema is het principe van de last man standing: de speler die alle wedstrijden heeft gewonnen (al dan niet door opgaves van zijn tegenstanders), wint het toernooi.
En om dat argument voor te zijn: een lucky loser uit de kwalificaties is een ander verhaal. Die lucky loser komt uit een ander toernooischema. Diens toevoeging aan het hoofschema ondermijnt niet het beginsel van de last man standing in dat hoofdschema. Voor ons is het een principekwestie: de winnaar van het afvalschema, de last man standing, moet ongeslagen zijn.
En dan is er nog het probleem van matchfixing dat op de loer ligt. Immers, spelers zouden onderling kunnen afspreken dat de één wint, bijvoorbeeld de underdog, en in de volgende ronde een walkover geeft. De favoriet gaat dan alsnog ‘gewoon’ door en de underdog pakt wat extra ranglijstpunten en prijzengeld. En zo zijn er nog andere vormen van manipulatie te bedenken.
Hoe sympathiek het idee van de lucky loser in het hoofdschema ook lijkt, wij zien bezwaren om het in te voeren. Nick Kyrgios is in de onderstel helft van het schema de beste en fitste speler. Ook zonder dat hij hoeft te spelen tegen een plaatsvervanger, is zijn finaleplaats terecht.
mastertennis.org 