Gisteravond zagen we een wedstrijd tussen oude mannen. In een commentaar op een vorige post werd daar al naar verwezen. “Dat kan niet meer, het is klaar met die twee”. Daar zijn we het niet mee eens.
Het gaat natuurlijk om Andy Murray en Stan Wawrinka. Murray is 35 jaar, Wawrinka 37. Beiden hebben blessures gehad en proberen toch nog een keer terug te komen. Maar terug te komen naar waar? Dat is de vraag.
Zowel Murray als Wawrinka hebben drie Grand Slams gewonnen en behoren daarmee tot de beste tennissers van de afgelopen 20 jaar. Maar de wereldtop, als we die definiëren als de top-10, is voor beiden niet meer haalbaar. Dat zullen ze zelf ook weten. Waar doen ze het dan nog voor?
Hun precieze doelstellingen kennen we niet. We kunnen er wel naar raden, zeker als het gaat om Andy Murray, die al wat langer bezig is met een comeback. Het is de liefde voor de sport en voor de competitie die hem drijft en waardoor hij, als lid van de Big4, zelfs bereid is om Challengers te spelen en, waar nodig, mee te doen aan de kwalificaties van ATP-toernooien. Voor Wawrinka geldt hetzelfde.
Hun inspanningen leiden in het beste geval tot een plek in de top-40 van de wereldranglijst. Meer zal er niet meer voor ze in zitten. Voor ontelbare spelers is dat een droom die nooit uitkomt; voor Murray en Wawrinka slechts een middel om rechtstreeks toegelaten te worden tot de grote toernooien.
Het plaatje van de fysio’s op de baan voor beide spelers in de derde set van hun wedstrijd zag er wat potsierlijk uit. Maar in het beeld van de twee oude krijgers die gelijktijdig behandeld werden, zat ook iets moois: onverzettelijkheid.
Wat ooit was komt niet meer terug voor ze. Maar daar gaat het ze blijkbaar niet om. Het meedoen aan toernooien, de competitie en de strijd zijn voor Andy Murray en Stan Wawrinka voldoende beloning. En dat is een mooi gegeven.
mastertennis.org 