Het is de week dat Gijs Brouwer helaas strandde in de kwalificaties van het toernooi van Metz. Het is de week dat Daniil Medvedev en Hubert Hurkacz de enige spelers uit de top-10 zijn die een ATP-toernooi spelen. En natuurlijk is het de week van de Laver Cup en vooral van het afscheid van Roger Federer.
Om het geheugen nog even op te frissen: de Laver Cup is de jaarlijkse wedstrijd tussen spelers uit Europa tegen spelers uit de rest van de wereld. Van vrijdag tot en met zondag worden per dag 4 wedstrijden gespeeld, dus 12 in totaal, waarvan 3 dubbels en 9 singels. Op vrijdag is een overwinning 1 punt waard, op zaterdag 2 en op zondag 3. De winnaar is het team dat het eerst 13 punten wint. Deze gekunstelde puntentelling zorgt ervoor dat de ontmoeting altijd pas op zondag wordt beslist.
Het wereldteam wordt gecoacht door John McEnroe, het Europese team door Björn Borg. Deze iconen waren in hun actieve tennisjaren al tegenpolen en zijn dat als coaches nog steeds. McEnroe geeft zijn spelers tijdens de baanwissels tactische en technische tips, spoort ze aan en zweept ze op. Borg daarentegen staat meestal met de handen in de zakken, kijkt daarbij enigszins verloren om zich heen en lijkt zich ondertussen af te vragen wat hij tegen zijn spelers moet zeggen. Nog voordat hij daarop het antwoord heeft gevonden, is het spel al weer gaande.
Het is leuk, die Laver Cup. Hoewel het ooit is bedoeld als een echte wedstrijd, is toch nooit meer geworden dan een demonstratietoernooi. Maar gelukkig wel eentje van bloedserieuze aard. Bij de Laver Cup zullen we geen ballenjongens zien die rackets in de handen krijgen gedrukt. Of vergelijkbare fratsen die een belediging zijn voor de echte tennisfan. Spelers die meedoen aan de Laver Cup, tennissen alsof ze dat doen voor volk en vaderland. De combinatie met het doorgaans enthousiaste publiek, maakt dat tot een spectaculair evenement.
Komend weekend wordt extra bijzonder vanwege het afscheid van Roger Federer. Hij speelt zijn laatste wedstrijden op professioneel niveau. Dat wordt bijzonder en waarschijnlijk ook ontroerend. Een paar zaken kunnen we wel voorspellen: de andere spelers zullen een erehaag voor Federer vormen, er worden beelden getoond van de hoogtepunten uit zijn carrière, Federer zal een mooie speech houden en waarschijnlijk een traantje laten. En wellicht volgt voor hem nog een of andere onderscheiding. We gaan het zien.
Maar wij zijn toch vooral benieuwd naar het tennis van Federer. Speelt hij goed, wint hij zijn wedstrijden en denken we achteraf dat een afscheid eigenlijk nog niet nodig was? Of bevestigen zijn lichaam en zijn spelniveau dat het einde onvermijdelijk en logisch is? Welke van deze twee opties zien we eigenlijk liever? We weten het niet. Maar ongetwijfeld zullen de brille en de magie van Roger Federer komend weekend nog een keer zichtbaar en voelbaar zijn.
En aan het einde zal er weemoed zijn.
mastertennis.org 