Het begin van het einde?

De kroniek van een naderend afscheid. Zo kunnen we de serie nederlagen van Rafael Nadal wellicht noemen.

Nadal verloor vandaag kansloos van Felix Auger-Aliassime. Eergisteren overkwam hem dat ook tegen Taylor Fritz. En ook zijn twee partijen daaraan voorafgaand, in Parijs tegen Tommy Paul en in New York tegen Francis Tiafoe, verloor Nadal. Dat zijn vier nederlagen op rij. Tussendoor verloor de Spanjaard ook zijn potje tijdens de Laver Cup.

De laatstgenoemde partij valt natuurlijk niet serieus te nemen. Althans, niet als echte wedstrijd. Maar wel als gebeurtenis. Het was de dubbel samen met Roger Federer, diens allerlaatste wedstrijd. Na afloop daarvan liet Federer de tranen de vrije loop. En dat deed Nadal ook.

Het afscheid van de Zwitser was ook voor Nadal het einde van een tijdperk; het einde van een belangrijk deel van zijn (tennis)leven. Kort daarna werd Nadal vader. Een nieuw leven; een nieuw begin.

Als tennisser vecht de Spanjaard ondertussen tegen zijn ouder wordende lichaam. Al jarenlang heeft hij een historie van blessures. En zijn fysiek wordt er niet beter op. Op Wimbledon moest hij zijn halve finale opgeven. Op de US Open klaagde hij over zijn eigen traagheid. Hetzelfde deed Nadal na zijn verloren wedstrijd tegen Taylor Fritz.

Het afscheid van zijn maatje Federer, het vaderschap, de blessures en het besef dat hij zijn jongere concurrenten steeds moelijker kan bijbenen: het zullen ingrediënten zijn voor diepe zelfreflectie. En de conclusie daarvan zou zomaar kunnen zijn dat het einde van de carrière van Nadal nabij is.

Over een half jaar staat Roland Garros op de kalender. Zijn meest geliefde Grand Slam, op het tragere gravel, waarop Nadal nog wél een keer zou kunnen vlammen. En zou kunnen winnen. Het zou niet gek zijn als Rafael Nadal daar zijn laatste wedstrijd speelt. En het zou hem gegund zijn als hij daar afscheid kan nemen met een laatste titel.